Günleri öldürmenin adı mı yaşamak ?

Empati

 Herkes kendine göre bir yaşam savaşı veriyor . Dışarıdan bize çok kolay gözüken bazı şeyler onlar için gerçek bir mücadele olabiliyor. Hiç kimse hiç kimsenin yerinde değil, onun neler yaşadığını bilmesine imkân yok. Senin çok şiddetli dediğin ağrı meselâ benin farkına bile varmadığım olabilir. Ama bu senin ağrını azaltmaz. Sana amaaan bu da bir şey mi diyemem, bir şey ki acıtıyor seni. Orada mesele acı değil senin üzerindeki etkisi. Dolayısıyla empati yapmak demek senin yaşadıklarını ben yaşasaydım ne olurdu demek değil, senin hislerini ben yaşıyor olsaydım ne yapardım demek olmalı. 

...

Sınav hiç beklemediğim yerden çıktı...

Polyanna

En yakın arkadaşımla konuşurken çok şükür ve her işte vardır hayır modumuza o kadar gülmüştük ki en sonunda cehenneme gitsek şeytanın bize gıcık kapıp atacağına karar vermiştik. Zira bizdeki bu bakışla, çok şükür bak kemiklerimiz ısındı, önce buraya uğramakta da vardır bir hayır modu orada devam ederdi.

Dün akşam yatarken çok şükür diyerek koydum başımı yatağa. Çok şükür diyeceğim çok şeyim varken başka türlüsünü yapamıyorum . Ama şöyle bakacak olursak obsesif kompulsiv olması yetmiyormuş gibi bir de dikkat dağınıklığı olan oğlum, alzaymır başlangıcı teşhisi konulmuş annem, dördüncü evre akciğer kanseri olduğunu öğrendiğimiz kocam var. İçime polyanna kaçmış derken ciddiyim sanırım. Elimde değil, sahip olduklarımı görmezden gelemiyorum. Çok şükür istediğim hastaneye gidebiliyorum, çok şükür evim sıcacık, çok şükür bizim eve yıkım kararı çıkmadı, çok şükür annem hâlâ kendi başına yaşayabiliyor, çok şükür zor ötesi bir çocuk da olsa oğlum iyi bir insan, çok şükür kocam ayakta ve güçlü, çok şükür çevrem harika insanlarla çevrili... 

Ara ara hastalığı düşündükçe nefesim kesilecek gibi oluyor ama kendimi kaybetmemin de kimseye bir faydası olmayacağından sıradan şeylere odaklanıp devam ediyorum. Çok şükür.

Yarın

Can yanımda kulaklıkla dizi izliyor. Ben telefonumda oyun oynuyorum. İçeriden çocukların sesi geliyor. Annem az önce evine gitti. Birlikte hamsi ve salata yedik. Evimi izleyip dinliyorum. Fırtına öncesi sessizlik mi yoksa kocaman bir oh mu çekilecek yarın belli olacak. Aslında belli, ama benim için şu an Schrödinger'in kedisi gibi. Hem var hem yok, hem müjde hem kara haber, hem ak hem kara... Bu cehaletin huzurunu yaşıyorum. Zira tam şu an kendi kendimi yıpratmak çok manasız. Yarın... Yarın...

Çok Gizli

 Sanki içimde yazılmak için çırpınan cümleler var da dışarı çıkan yolu bulamıyorlar gibi bir his yaşıyorum bu sabah. Bir bulsam o diyeceğim şeyi rahatlayacağım sanki. Sanki öyle şeyler düşünüyorum ki kendimden bile saklıyorum gibi. Oralarda bir yerlerde bir duygu, bir istek, bir sızı var . Bir şey ... Ulaşamıyorum, dokunamıyorum.. Ayakkabının içine girmiş minicik bir taş gibi, dişinin arasına sıkışmış incir çekirdeği gibi, gözüne kaçmış toz zerresi gibi bir şey. Kırk kat döşeğin altındaki bezelye tanesi. 

Sınav

İki sınavım var şu hayatta, ikisinden de sürekli kalıyorum. Kendi kendime öyle diyorum böyle diyorum.  İş yapmaya gelince hep çuvallıyorum. Hadi hayırlısı.

Annemin Ellleri Üzerimi Örtmeyi Bıraktığında ...

Hayat döngüden ibaret. 

Anneler çocuklarının üzerini örterler önce.  Sonra çocuklar annelerinin. Çocuklukları, dönüp dururken üzerlerinden kayıp giden bir battaniye gibi kayar gider. Gerçek üşümek böyle bir şeydir işte.

Kalbim Bana Ne Anlatmaya Çalışıyorsun ?

Aramız kopuk, gitgide uzaklaştık. Senin dilin bana yabancı. Mantığımın, aklımın sesi bastırıyor her şeyi. Kalbim. Biliyorum sen bana bir şey söylemeye çalışıyorsun. Ama sesin ulaşmıyor. Satır aralarından, müzik notalarından, film sahnelerinden yetişmeye uğraşıyorsun. Gözlerim yaşarıyor, için acıyor. Durup dinliyorum, birisi çooook uzaklardan sesleniyor, rüzgârlara katılıp yüzümde dolaşıyor, kulağıma fısıldıyor. Ah kalbim, ne desen boş, ben sana kapatmışım kapıları, duyamıyorum, duysam da anlamıyorum. Bir his, hep yanlış yapmışsın diyor. Oysa hep doğruları seçip kendimi geride bırakmıştım ben. Seni bırakmışım bir yerlerde. Sol göğsüm acıyor.

Gece Düşünceleri

 Yapabileceklerim var. Meselâ vaktin geceyarısını geçtiği şu saatte kalkıp mutfağı toplamak istersem , hemen yapabilirim. Çamaşırları makinaya doldurabilirim. Hatta isyankâr ruh halimdeysem makinayı çalıştırabilirim bile. Duşa girebilirim. Saçlarımı ister kuruturum ister kurutmam. Bütün bu özgürlüklere sahibiyim. 

Dışarı çıkamam ama meselâ. Bu saatte ne işim var. Hayaller kuramam. Yolum belli , yönüm belli. Bir çukur kazmışım kendime senelerce özene bezene. Akıp gitmesi gereken su birikip durmuş orada. Duran su bozulur. Hareket edemedikçe çürür gider içindekiler. 

Aşık olamam ben. Acı çekerim. Kalbim sökülecek gibi oluyor, biri sanki midemde bomba patlatmış, akacak yer arıyor ruhum, çukura saplanıp kalıyor. 

Oyse çok güzel bir göl yapmışım. Çiçeklerle süslemişim çevresini, yetmemiş içini bile çiçeklendirmişim. Balıklar, yosunlar. Ama nehirdim ben anlıyor musun ? Nehirde çiçek olmaz.. Her sabah farklı bir kıyıda olur nehir, akar gider. Çevresinde ne varsa kendisine katar gider. Geride bıraktıklarını özlemeye sıra gelmez yeni göreceklerinin heyecanından.

Hiçbir şeyi geride bırakmak istemeyince akıp gidemiyor insan işte. Kalıveriyor oracıkta. Aklı ise gidemediklerine takılıyor. 

Kimi göl olarak mutlu, kimi nehir olarak. Hem göl hem nehir olmak mutluluk getirmez ki.

Aşık olmam ben. Ama kalkıp çorapları kirli sepetine atabilirim. Uzaktan bakabilirim. Bakamam. Yok bakamam. Düşünemem bile. Şarkı dinleyebilirim. Bilmediğim bir acıma dokunur, ağlatır beni. Ağlamak da özgürce yapabildiğim şeylerden değil ama ara sıra gizlice olabilir. 

Gömmüşüm kendimi. Ya da ben gömmemişimdir, gömülmüşümdür bir şekilde. Bilemiyorum artık. Eskiden her şeyi bilirdim oysa. Ah ne güzel günlerdi.

Yatabilirim bu koltukta biraz daha. Koltuğu olmayanları düşünüp kendimi mutlu etmeye çalışabilirim. Bakışlarımı çevirip yaralarıma bakmayabilirim. Ki çok iyi yaparım bunu. Öyle iyi yaparım ki hiç iyileşmezler. Canımı acıtmaya devam ederler. Yok canım, başkalarının acılarına üzülürüm ben, onlara hüzünlenir, onlara yanarım.

Ah şarkılar. Onlar da olmasa. Ya da bazı bakışlar. Bazı eller olmasa. Bahar gelmese, çiçek açmasa, dalgalar kayaları aşıp öte yakaya ulaşmasa ağlamam aslında. 

Çay demleyebilirim kendime bu saatte. Hatta isyankâr ruh halimdeysem içine bisküvi bandırabilirim. Düşürmeden ağzıma atmayı başarıp gülümserim bile belki. Gülümsemeseler keşke. O eller dokunmasalar. Şarkılar söylenmeseler. Duymasam seslerini. 

Akıp gidemedim. Durup kalamadım. Sevip yapamadım. Sevmemeyi bile yapamadım. Hep doğru seçeneği işaretlemiştim . Hangi yanlışlar sildi o doğruları anlayamadım. 

Vitrinin tozunu alabilirim meselâ. İçine biriktirdiklerime bakıp yaşadım sanabilirim. Akıp gitmeyi hayal ederken durup kalmış olabilirim. Durup kaldım diye üzülürken akıyorumdur belki. 

Sussa artık. Söylemese diye yalvarabilirim. Dönüp dönüp dinleyebilirim. Dinledikçe acıtıyor, acıdıkça taşlar yerine oturuyor. Yüreğim mi sökülüyor yoksa ? Hayat bu kadar karmaşık olmamalıydı aslında insanlar karıştırıyor. Ah çok karıştırıyor. 

Tek bir yaşam yetmiyor hiçbir şeye. Yetmediği yetmiyor gibi bir de boşa geçirilen dakikalar hesap sormaya başlıyor. Ah o ses yankılanıyor. Anılar unutuluyor ama acıları oldukları yerde kalıyorlar. Sonra ne olduğunu bilmediğin bir acı yumağına sarılmış buluyorsun kendini. Bağıra çağıra şarkı söylüyorsun biraz sağalmak için.

Gecenin yarısı geçeli çok olmuş. Yazdıkların sabah saçmalıklar dizisi olsa da yazabilirsin. En azından bunu yapmak seni mutlu ediyor. Yazabilirsin. O acıyı birşeylere dönüştürebilirsin. Bir yol çizebilirsin. Gölün suyunu boşaltabilirsin belki hafiften. Gitmesi gerekenleri yolcu edip kocaman hayaller koyabilirsin yerine. Ah belki aşık bile olabilirsin tek başına. 

Kimse seni bu hale getirmedi. Özene bezene sen koydun her tuğlayı. Adım atmayı bıraktın. Aramayı, merak etmeyi, görmeyi, duymayı bıraktın. Söylemeyi bıraktın. Susup kaldın....

Not : Bu yazı geceyarısı şarkı dinlerken kalemden akıp gitti. Bir defada yazıldı. Seviyorum böyle bir defada dökülenleri :)

Sız...

 Şu aralar hayatıma bir anlam yükleyememekteyim Sebastiyan.

Yılbaşı Süslerini Kaldırırken

Yüreğimdeki hüzün, bir sonraki sene de hep birlikte olup olamayacağımız sorusunun aklımda çınlayıp durması yaşlılığa dair olmalı hep. Ejderha Mızrağı serisinde Raistlin karşısındaki baktığına geleceğini de görüyordu , ben de artık etrafıma ölüyor gözüyle bakıyorum sanki. Silkinip atmalıyım bu hissi üzerimden.

Blogda Yazı Yazarken

Kuracağım cümleyi karşımdakinin anlaması için bir sürü açıklama yapmam gerektiğini hissediyorsam , susuyorum, oh , mis :)

 Kendim dışında herkese iyi geliyorum...

Bütünüyle Kuşkuda

 İnsanı kendi gözü, kulağı , hafızası, hatta beyni kandırabilirken bu dünyada ayakta kalmak için kalbe güvenmek en mantıklı şey sanki. Diyorum ama bunu da beynimle çıkartım yaptığım için çok da emin değilim ...