...

Sen benim gördüğüm kadardın, ötesi değil..
Ne azdın ne fazlaydın.
Gözlerinde parlayan yansımamdın
Ne kapatsan yok olurdum
Ne baksan artardım.
Sen
Benim
Gördüğüm
Kadardın...

Kış İnsanı

Havadaki soğuk kokusu neden mutluluk verir ki bir insana ?

İçine derin derin çekince yaşadığını hissettiğinden mi?

Yoksa sevdiğine sarılmaya , sımsıkı sarılmaya fırsat verdiğinden mi?

Dumanı tüten bir fincan çay, yumuşacık battaniye ve başını yasladığın omuz. Uzun gecelerde uzun dinlenceler, ruhunu yakalayış, kitapların büyülü dünyasında kayboluş...

Kış...

Sonbaharın büyülü romantizmi ile ilkbaharın mucizevi yeniden doğuşu arası küçük bir kendine dönüş molası...

Yirmi Dört Yaşım

Sen bana ne kadar uzaksın, bense sana o kadar yakın...

Hayat Gelgitlerden İbaret..

Nasıl geldiğinde başın göğe ermezse gittiğinde de yerin altına girmezsin, merak etme...

Sıralama

Gülmek, hayatta kalmak için yapılması gerekenler listesinin en başlarında olmalı..
Nefes almak ve sevmenin hemen altında
Sarılmak ve umud etmenin hemen üzerinde..

Şşşş....

Karşındakine bir türlü lâf anlatamayıp bir de çok konuşuyorsun cevabını almak kadar ironik bir şey olamaz bence.

Bir susup pir susmak lâzım...

Hiç Bilmiyorum Ben Ne Ara Kayboldum

Herşeye çok güzel başlamıştım oysa,
Hep doğru şeyleri yapıyordum
Kimi benim doğrum değilmiş demek
Bilememişim
Ya da yanlışlarıma maske geçirip
Kendimi eğlemişim

Hiç bilmiyorum ben ne ara kayboldum

Burayı kötülemek istemem
Yediğim önümde
Hatta yemediğim
Başkalarının ne dediğini hiç umursamadım da
Elimi kolumu bağladı hep sevgim
Vermek, sürekli vermek azaltmaz seni ama
Bir yerde ipin ucunu yitirdim

Hiç bilmiyorum ben ne ara kayboldum

Yoksa kaybolmama izin vermeyerek kendimi bir kutuya mı koydum..
Ve heyecanımı ve isyanımı her şeyimi yanına doldurdum
Şükretmek en büyük erdem
Ama insanın adım atmasını engellememeliydi
Ya da tembellik belki...

Hiç bilmiyorum ki...

|

O kapıyla arandaki tek kişi kendinsin, hiç kimseyi suçlama...

•••••••

Başımı kuma gömmek ve hep orada kalmak istiyorum. Baktığım her yer içimi acıtıyor.

İnsanoğlu dünyayı sarmış kanser hücreleri gibi, sürekli artıyor, sürekli yıkıyor, geride hiçbir şey bırakmıyor.

Hiç umudum kalmadı benim...

Nasıl bir zamandayız ki yaşadığımız için utanır olduk...

Yol

Sürekli aynı yola girip de farklı nereden çıkmayı umuyorsun ki? Gidiş belli, yol belli, haliyle son durak da hiç değişmiyor...

•

Kendini bırakmışlık var ya, benliğini yutan koskocaman bir kara delik...

/\

Hani çok şık giyinirsin, çok güzel görünürsün de ayakkabın vurur, belin sıkar saçın gözüne girip durur ya.. Öyle işte...

§

İki yakamızı bir araya getirmek neyse de iki yarımızı bir araya getirmek çok zor...

Kurtla Kuzu

Kurda kuzuyu yedirmezmişim hiç küçükken anlattığım masallarda... Kuzu kuzu kurdun midesine gidenleri görmeye hiç dayanamamam bundan mı acaba?