Hep konuşuyoruz. Havalar, sular. Çocuklar. Hiç boşluk bırakmıyoruz. Susmamak gerek.
Hep bir yerlere yetişiyoruz. Ya da aklımız bir yerlerde oluyor. Gözümüzün önündekini fark etmeden geçiyoruz.
Hep yorgunuz. Durup dinlenmeye hiç vaktimiz yok. O kadar çok şey var ki yapacak. Ooooo...
Hep kalabalıklara karışıyoruz. Ben, sen, biz, siz...
Koşu bantındayız sanki, bir an dursak, düşeceğiz...
kosu bandındayken dursak,düşsek ne olur.en fazla canımız acır.oysa ki hayattan ölesiye korkuyoruz.canımız acımasın, bize kimsecikler dokunmasın.
YanıtlaSilhandancım bu yazı bana "sevgilerde"şiirini hatırlattı yılların telaşlarla bu çabuk geçeceği aklınıza gelmezdi hiç..
YanıtlaSil